دیستروفی عضلانی چیست؟
تاریخ انتشار: ۲۵ مرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۸۳۷۷۵۳
یک متخصص ارتوپد گفت: بیماری دیستروفی عضلانی باعث ضعف دائمی عضلات شده و با گذشت زمان، عضلات کوچک و ضعیف می‌شوند. ناطقان: ذبیح الله حسن‌زاده، متخصص ارتوپد اظهار کرد: دیستروفی عضلانی شامل گروهی از بیماری‌ها است که به مرور زمان باعث ضعیف‌تر شدن ماهیچه‌ها و انعطاف‌پذیری کمتر آنها می‌شوند.
او افزود: این بیماری کروموزومی و ژنتیکی است یعنی در ژن تغییرات و مشکلاتی رخ داده است که موجب پدید آمدن این بیماری می‌شود و نشانه‌های این بیماری بروز پیدا می‌کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
حسن‌زاده ادامه داد: اگر این عارضه کنترل شود، بیمار می‌تواند طول عمر نسبتا عادی داشته باشد اما اگر کنترل نشود، بیمار با مرگ زودرس مواجه می‌شود. در تشخیص، درمان و اداره بیماری‌های دیستروفی عضلانی کار تیمی انجام می‌گیرد که بسیارمهم است. این تیم شامل جراح ارتوپد، فیزیوتراپ، پاتولوژیست و گروه طب فیزیکی و همینطور برخی رشته‌های کمکی مثل متخصص قلب و ریه است.
او ضمن هشدار به والدین تاکید کرد: اگر کودکتان در راه رفتن مکرر زمین می‌خورد، در دویدن دچار مشکل است و حرکات محدود مفاصل، تورم در ساق پا و یا درد و سفتی عضلانی دارد یا در سنین نوجوانی نمی‌تواند روی پنجه‌های خود راه برود، باید فورا به پزشک معالج مراجعه کنید.
حسن‌زاده گفت: این بیماری به غیر از مشکل در راه رفتن، علائم دیگری هم دارد؛ مانند مشکلات تنفسی، انحراف ستون فقرات، مشکل در بلع مواد غذایی، عفونت‌های مکرر ریه و یا ناتوانی قلبی. در تشخیص بیماری دیستروفی عضلانی، پزشک با معاینه کودک آنزیم‌های عضلانی را بررسی و در نهایت با مشاوره متخصص قلب و عروق و ریه تشخیص قطعی را اعلام می‌کند.
این متخصص ارتوپد درباره نحوه تشخیص تیم پزشکی تصریح کرد: پزشکان طب فیزیکی با تست نوار عصب و عضله به تیم درمان در تشخیص بیماری کمک می‌کنند.پزشکان ارتوپد بعد از عمل جراحی و نمونه‌برداری از عضله با کمک پاتولوژیست‌ها در آزمایشگاه عضله را بررسی می‌کنند. در جمع‌بندی این معاینه‌ها و آزمایش‌ها پزشکان می‌توانند به موقع بیماری را تشخیص دهند و درمان‌های متنوعی برای آن در نظر بگیرند.
او ادامه داد: سرددسته این بیماری، دیستروفی عضلانی دوشن است. در گذشته این بیماران طول عمر کمی داشتند اما حالا با پیشرفت‌هایی که حاصل شده، طول عمر آنها افزایش یافته است. طول عمر این بیماران در گذشته حداکثر ۳۰ سال بوده اما اخیرا طول عمر آنها افزایش یافته و زندگی آنها کم عارضه‌تر و راحت‌تر شده است اما می‌تواند با استفاده از دارو‌ها و توانبخشی افزایش پیدا کند. آنها ممکن است به علت ناتوانی در راه رفتن در ابتدای کودکی به عصا، واکر و یا صندلی چرخ‌دار نیاز پیدا کنند.
حسن‌زاده یادآوری کرد: با مراجعه به موقع به پزشک و پرهیز از درمان‌های سنتی و سرخود، می‌توان از بروز عواقب ناگوار برای این بیماران جلوگیری کرد. منبع: باشگاه خبرنگاران برچسب ها: دیستروفی عضلانی ، ضعف دائمی عضلات ، کوچک
منبع: ناطقان
کلیدواژه: دیستروفی عضلانی کوچک دیستروفی عضلانی حسن زاده طول عمر
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت nateghan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ناطقان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۸۳۷۷۵۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا رتیل‌ها مودار هستند؟
رتیل‌ها جانورانی پوشیده از مو هستند. اما اکثر عنکبوت‌ها چنین بدن «پشمالویی» ندارند. پس چرا رتیل‌ها اینقدر مودار به نظر می‌رسند؟ این مو‌ها مهمتر از آن چیزی هستند که فکر می‌کنید.
به گزارش زیسان به نقل از راز بقا؛ «جروم روونر»، استاد دانشگاه اوهایو و سردبیر سابق مجله Arachnology که متعلق به انجمن باستان‌شناسی آمریکاست، میگوید: «برخلاف عملکرد بسیار محدود مو‌های انسان، مو‌های رتیل (و سایر عنکبوت‌ها) می‌توانند کار‌های مختلفی انجام دهند».
حس کردن دنیارتیلها به دلایل مختلفی پشمالو هستند. برخلاف موی پستانداران که از کراتین ساخته شده، موی رتیل‌ها که «ستائه» نامیده می‌شوند، از کیتین ساخته شده، مشتقی از گلوکز که ساختار اسکلت بیرونی عنکبوت را نیز تشکیل می‌دهد. برخی از این مو‌ها به‌عنوان اندام‌های حسی عمل می‌کنند و به رتیل‌ها کمک می‌کنند تا بو کنند، بچشند، لمس کنند و ارتعاشات دنیای اطراف را تشخیص دهند. این مو‌های حسی عمدتاً روی پا‌ها و قسمت‌های دهان عنکبوت‌ها یافت می‌شوند و روی اعصاب حسی واقع در «پوست» یا کوتیکول عنکبوت اثرگذار هستند.
حساس‌ترین مو‌ها که «تریکوبوتریا» نامیده می‌شوند، به دلیل اتصال «مفصلی» (مفصل توپی یا گودالی) آنها به غشای کوتیکول، حتی کوچکترین تغییرات در حرکت هوا را تشخیص می‌دهند. این مو‌ها به هدایت رتیل‌ها در گرفتن شکار یا واکنش به احتمال شکار شدن آنها کمک می‌کنند. در سال ۱۸۸۳، «فردریش دال»، جانورشناس آلمانی، این «مو‌های شنیداری» را زمانی نام‌گذاری کرد که تشابه آنها به صدای ویولن را تشخیص داد.
مو‌های حساس از نظر شیمیایی که برای بو و مزه استفاده می‌شوند، سخت و توخالی هستند. آنها همچنین در تولید مثل نقش دارند و به رتیل کمک می‌کنند تا جفت پیدا کنند. روونر میگوید: «رتیل‌های نر در جستجوی لانه ماده سرگردان می‌شوند. اگر نزدیک لانه ماده حرکت کنند، مو‌های حساس از نظر شیمیایی آنها توسط «فِرومون جنسی» (ماده شیمیایی که برخی جانوران برای جلب همنوع ترشح می‌کنند) که به رشته‌های ابریشمی نزدیک ورودی لانه متصل است تحریک می‌شود و در نتیجه نر را قادر می‌سازد ماده را پیدا کند». وی افزود: «این مو‌ها احتمالاً می‌توانند مواد شیمیایی باقی مانده از رتیل‌های شکار شده را تشخیص دهند».
مو‌های رتیل سه کاربرد دیگر نیز دارند:
اول، آنها به رتیل‌ها که خونسرد هستند کمک می‌کنند تا دمای بدن خود را تنظیم کنند.
این باستان‌شناس میگوید: «مو‌ها لایه‌ای از هوا را در مقابل بدن و کوتیکول بیرونی خود به دام می‌اندازند و نوعی عایق ایجاد می‌کنند. رتیل‌ها با یک پوشش ضخیم مو می‌توانند در طول شب‌های خنک و در جنگل‌های بارانی و بیابان‌های استوایی همچنان فعال باقی بمانند».
استاد دانشگاه اوهایو به دومین کارکرد مو‌های رتیل نیز اشاره می‌کند و میگوید: «مو‌های بلند همچنین به عنوان نوعی پوشش ضد آب عمل می‌کند که می‌توانند «در صورت غرق شدن رتیل در اثر سیل، آب را دفع کنند.»
سوم اینکه، سطح زیرین مو‌های پا‌های آنها «چسبنده» است. این امر به رتیل‌ها کمک می‌کند تا از سطوح عمودی صاف بالا بروند. این شبکه‌های متراکم از مو‌ها «اسکوپولا» نامیده می‌شوند و به گرفتن طعمه توسط رتیل‌ها کمک می‌کنند.
بسیاری از رتیل‌های نیمکره غربی نیز تا ۱ میلیون موی تیز کُشنده روی شکم خود دارند که برای دفاع در برابر حملات از آنها استفاده می‌کنند. روونر توضیح می‌دهد: «این مو‌های خاردار می‌توانند در پوست، چشم‌ها و غشای مخاطی شکارچیان فرو بروند و باعث آزار آنها شوند».
رتیل‌ها در صورت تهدید، از پا‌های عقبی خود استفاده می‌کنند و آنها را به شکم خود می‌مالند تا این مو‌های خارش آور را جدا کنند و توده‌ای از خار‌های گزنده ایجاد می‌کنند که به بدن شکارچی نفوذ می‌کنند تا فرار کنند. هنگامی که این مو‌های خارش‌آور رتیل به افراد اصابت کند، باعث قرمزی، سوزش و خارش شوند و حتی اگر به چشم‌ها برخورد کنند. کور شوند. در مقابل، رتیل‌های بومی نیمکره شرقی دارای گزنه‌های خارش‌آور نیستند. در عوض آنها سم قوی تری دارند و از موضع تهاجمی برای هشدار دادن به شکارچیان قبل از گاز گرفتن آنها استفاده می‌کنند.
tags # حیات وحش سایر اخبار
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟